Waarom oorlog tegen Dacïe?

De Dacische Oorlogen (101-102 en 105-106 n.Chr.) waren twee militaire conflicten tussen het Romeinse Rijk, onder leiding van keizer Trajanus, en het Dacische Koninkrijk (het huidige Roemenië). De oorlogen waren het gevolg van voortdurende spanningen en conflicten tussen de Romeinen en de Daciërs, onder leiding van koning Decebalus. De oorlogen werden deels gevoed door de wens van Rome om de rijke goudmijnen in Dacië te controleren en door militaire en economische problemen binnen het Romeinse Rijk.

De eerste oorlog (101-102) begon met een Romeins offensief, waarbij Trajanus een brug over de Donau liet bouwen om zijn leger te bevoordelen. Na een reeks veldslagen, waaronder de Slag bij Tapae, gaf Decebalus zich over, maar de vrede was tijdelijk. In 105 hernieuwde Decebalus zijn verzet, wat leidde tot de tweede oorlog (105-106). Dit conflict was intensiever, maar uiteindelijk veroverden de Romeinen de Dacische hoofdstad Sarmizegetusa en versloegen Decebalus definitief. Decebalus pleegde zelfmoord, en Dacië werd geannexeerd door Rome.

Na de oorlog werd Dacië een Romeinse provincie, en de rijkdommen van de regio, zoals de goudmijnen, werden veiliggesteld. De Dacische bevolking werd gedwongen tot slavernij of gedood om opstanden te voorkomen. De Romeinen bouwden grote infrastructuurwerken en vestigden kolonies, wat leidde tot de culturele assimilatie van de Daciërs, waaronder de vorming van het Roemeens. De overwinning in de Dacische Oorlogen was een belangrijke mijlpaal in Trajanus' heerschappij en leidde tot een periode van vrede en groei in het Romeinse Rijk.